dr Jochen Schomacher
Bierna mobilizacja stawu wykazuje ogólne działanie przeciwbólowe, dlatego wydaje się, że może mieć także zastosowanie w przypadku ruchów ograniczonych bólem w barku zamrożonym. Jednak wyniki badań nie są tu jednoznaczne. Niezależnie od bólu w barku zamrożonym należy liczyć się też z przykurczem okołostawowym, czyli skróceniem tkanki łącznej. Artykuł omawia – na podstawie literatury przedmiotu – przyczyny przykurczów tkanki łącznej i przedstawia możliwości ich leczenia.
Bark zamrożony (adhezyjne zapalenie torebki stawowej) jest to jednostka nozologiczna charakteryzująca się bólem i ograniczeniem ruchomości stawu łopatkowo-ramiennego o niewiadomym pochodzeniu, w której przebiegu dochodzi do przykurczu stawu w wyniku zapalenia torebki stawowej1.
W 1872 roku Francuz Simon Emmanuel Duplay po raz pierwszy opisał periarthritis humeroscapularis2, a także objawy podobne do barku zamrożonego.
Codman (1869–1940) po raz pierwszy użył terminu "bark zamrożony" w 1934 roku3, a Neviaser wprowadził synonim "adhezyjne/zarostowe zapalenie torebki stawowej" w 1945 roku4,5.
Idiopatyczny bark zamrożony występuje u 8–10% populacji na przestrzeni życia i u 29% diabetyków6. W diagnostyce klinicznej stwierdza się bolesne ograniczenie rotacji zewnętrznej i co najmniej jednego innego kierunku, przy czym ograniczenie występuje zarówno przy ruchu czynnym, jak i biernym6.
AUTOR
Fizjoterapeuta, terapeuta manualny, certyfikowany terapeuta metody Bobath, międzynarodowy wykładowca terapii wg koncepcji Kaltenborna-Evjentha w Niemczech, Francji i Włoszech. Wykształcenie fizjoterapeutyczne zdobywał w Niemczech, Francji i Stanach Zjednoczonych, gdzie w latach 1999-2002 uczestniczył w kursach doktoranckich. Obecnie prowadzi własną praktykę oraz angażuje się w kształcenie fizjoterapeutów na kursach podyplomowych. Jest autorem dwóch książek poświęconych terapii manualnej/fizjoterapii oraz ponad 40 artykułów.
ZOBACZ WIĘCEJ ARTYKUŁÓW AUTORA