Osteopatyczna terapia naczyń wisceralnych

Podstawy terapii osteopatycznej naczyń wiscelarnych

Właściwe krążenie krwi jest niezbędne dla prawidłowego zachodzenia procesów fizjologicznych i optymalnego funkcjonowania organizmu człowieka. W obrębie ludzkiego ciała rozpościera się sieć naczyniowa o szacowanej długości 250 000 km. Stosunek długości tętnic do żył wynosi 1:2,5. Średnio na każdy kilogram masy ciała przypada 1500 km tętnic.

Podobnie jak w przypadku wszystkich innych struktur tkankowych, obszar trzewny jest bardzo uzależniony od właściwego stanu naczyń krwionośnych i ich odpowiedniego funkcjonowania umożliwiającego wymianę substancji.

Andrew Taylor Still w swoich pracach reprezentował pogląd, zgodnie z którym zaburzenia struktur tętniczych lub żylnych, a tym samym nieprawidłowy przepływ krwi, może prowadzić do choroby ("The rule of the artery and vein is supreme", czyli: "Reguła tętnic i żył jest nadrzędna"). Jest to podstawowa zasada osteopatii i zawsze była uważana przez Stilla za jedną z podstaw powodzenia terapii.

Chociaż dopływ krwi ma kluczowe znaczenie dla zdrowia pacjenta i przywrócenia sił witalnych (uruchomienia mechanizmów zdrowienia), wciąż zbyt mało terapeutów (osteopatów) jest zainteresowanych leczeniem układu naczyniowego. Często zakłada się, że same te struktury niekoniecznie muszą być poddawane terapii.

Uważa się, że leczenie stawów, mięśni, powięzi, nerwów i narządów w dostatecznym stopniu pobudzi lub przywróci krążenie krwi. Chociaż odpowiednie techniki mogą stworzyć dobre warunki w tkance i środowisku, w którym znajdują się naczynia, czasami wymagane jest dodatkowe, specyficzne oddziaływanie na same naczynia.

Praca z tętnicami powinna odgrywać ważną rolę w naszej codziennej pracy terapeutycznej. Z terapeutycznego punktu widzenia pożądane jest możliwie najlepsze i możliwie swobodne funkcjonowanie tętnic trzewnych.

Leczenie naczyń krwionośnych według Jean-Pierre’a Barrala i Alaina Croibiera niekoniecznie jest zupełnie nowym podejściem terapeutycznym, jednak w zupełnie nowy sposób zostało ono zastosowane w kontekście naczyń trzewnych.

Jeśli terapia osteopatyczna nie przynosi oczekiwanego skutku, badanie należy rozpocząć od nowa i postawić kolejną hipotezę, na podstawie której przeprowadzone zostaną kolejne rozważania diagnostyczne będące podstawą kolejnych oddziaływań.

Mistrzowska znajomość i zrozumienie anatomii oraz zasad rządzących fizjologią, wraz z pionierskim podejściem do pracy wisceralnej i niezłomnością we wdrażaniu nowych rozwiązań w osteopatii, którą przejawiają ci znawcy ludzkiego organizmu, nie mogą zostać niedocenione.

Opracowany przez nich system terapii jest niezwykle spójny i chociaż opiera się na dawnych logicznych zasadach, stanowi ciągle nowatorskie podejście do leczenia naczyń trzewnych. Tętnice charakteryzują się występowaniem silnie rozbudowanej mięśniówki oraz różną elastycznością (w zależności od ich typu), a na znacznej długości oplecione są siecią nerwów.

Ze względu na tę specyfikę naczynia te dobrze reagują na techniki manualne. Aby były one skuteczne, manipulacje naczyniowe muszą być przeprowadzane precyzyjnie i z poszanowaniem tkanki.

Podstawy diagnostyki chorób układu sercowo-naczyniowego

Pod pojęciem diagnostyki rozumie się całokształt wszystkich środków prowadzących do postawienia rozpoznania. Sposób prowadzenia diagnostyki jest specyficzny dla określonej grupy zawodowej (paradygmatu) lub metody, jaką się posługujemy. W przypadku manipulacji naczyniowo-trzewnych oznacza konieczność posługiwania się zarówno diagnostyką medyczną, jak i manualną diagnostyką osteopatyczną.

Medyczny sposób diagnozowania pozwala nam rozstrzygnąć, czy pacjent znajduje się w stanie ostrym, wymagającym natychmiastowej interwencji lekarskiej ze względu na bezpośrednie zagrożenie. Metoda ta pozwala także zdiagnozować choroby zakaźne, układowe czy ogólnoustrojowe mogące stanowić przeciwwskazania do leczenia manualnego.

Diagnostyka medyczna umożliwia dobranie adekwatnych środków leczniczych pozwalających na ustabilizowanie stanu pacjenta. W omawianym przypadku głównym obszarem badań medycznych powinny być potencjalne choroby układu sercowo-naczyniowego.

Ponieważ celem niniejszego artykułu nie jest opis diagnostyki lekarskiej, przedstawienie medycznego punktu widzenia nie będzie przedmiotem naszych dalszych rozważań, co oczywiście nie oznacza, że w pracy terapeutycznej jesteśmy zwolnieni z obowiązku skrupulatnego zbadania pacjenta