2 listopada 2021
1022
Paluch sztywny (hallux rigidus), wraz z paluchem koślawym (hallux valgus), jest jedną z najczęstszych patologii stopy, która dotyczy choroby zwyrodnieniowej stawu śródstopno-paliczkowego I1,2.
Typowymi dolegliwościami są obrzęk, bolesne ograniczenie ruchu i wyrośla osteofityczne prowadzące do coraz większego ograniczenia ruchomości stawu śródstopno-paliczkowego palucha.
W praktyce klinicznej stosuje się różne klasyfikacje palucha sztywnego, z których najpowszechniejsza jest klasyfikacja Regnauld wyróżniająca trzy stadia3. Ponadto istnieje również wspólna klasyfikacja według Coughlina i Shurnasa obejmująca stopnie od 0 do 4.
Powtarzające się mikrourazy (np. podczas gry w piłkę nożną) lub nabyta niestabilność więzadeł (turf toe) mogą wpływać na rozwój choroby zwyrodnieniowej w stawie śródstopno-paliczkowym. Paluch sztywny może uniemożliwić pacjentom codzienną aktywność.
Jeśli chodzi o terapię, istnieje możliwość leczenia zachowawczego, jak i chirurgicznego, w zależności od ciężkości choroby zwyrodnieniowej stawów.
Leczenie zachowawcze powinno zawsze poprzedzać leczenie chirurgiczne; jest ono zalecane w przypadku palucha sztywnego stopnia I–II. Można je podzielić na terapię przeciwbólową, fizjoterapię/terapię manualną, zaopatrzenie we wkładki, korekcję obuwia, taping i infiltracje.
W terapii chirurgicznej rozróżnia się zabiegi z oszczędzeniem stawu i jego resekcją, przy czym w coraz większym stopniu zyskuje na znaczeniu cheilektomia.
Facebook
Twitter
Linkedin
Kup teraz
