Karmienie piersią z perspektywy matki – rola fizjoterapeutki i konsultantki laktacyjnej

Dlaczego warto karmić piersią?

Mleko matki zawiera wszystkie niezbędne substancje odżywcze, jakich potrzebuje dziecko w pierwszym okresie życia. Z tego powodu karmienie piersią jest bez wątpienia kluczowe w formowaniu odporności i zdrowia noworodka.

Nie oznacza to jednak, że rola piersi ogranicza się do wydzielania mleka i mechanicznego kontaktu z dzieckiem. Rozwój więzi z dzieckiem i zapewnienie mu poczucia bezpieczeństwa poprzez odczuwanie bliskości z matką, ochrona przed wpływem niekorzystnych bakterii poprzez zasiedlanie skóry i jamy ustnej dziecka pożyteczną mikroflorą oraz regulacja temperatury ciała – oto niektóre z licznych istotnych aspektów karmienia piersią.

Jako czynna zawodowo fizjoterapeutka zajmuję się zdrowiem kobiety, czyli dyscypliną obejmującą opiekę fizjoterapeutyczną nad kobietą w ciąży, w okresie okołoporodowym, a także w przypadku problemów z nietrzymaniem moczu, obniżeniem i wypadaniem narządów rodnych, występowaniem bólów dna miednicy itd. Jeszcze 5–6 lat temu nie rozmawiałabym o karmieniu piersią, uczestnicząc w obchodach personelu medycznego i pielęgniarskiego pomagającego matkom mającym problemy i niemogącym uporać się z karmieniem piersią.

Wieloaspektowe zadania konsultantki laktacyjnej obejmują rolę facylitatora, mediatora i przyjaciela pomagającego matce i jej rodzinie przezwyciężyć wszelkie trudności z karmieniem piersią. To z kolei pomaga w zbudowaniu silnej więzi z dzieckiem

Sytuacja zmieniła się, gdy pewnego razu zaobserwowałam kobietę z cieknącymi po policzkach łzami, która kilka dni wcześniej urodziła bliźnięta i walcząc z olbrzymim bólem, starała się nakarmić je piersią. Wówczas zaczęłam się zastanawiać, czy jako fizjoterapeutka mogę coś zrobić, aby ulżyć jej w bólu i aby karmienie piersią było niosącym radość doświadczeniem, a nie najgorszym koszmarem.

Obecnie jestem pierwszą osobą, którą wzywa lekarz lub pielęgniarka w przypadku występowania problemów z karmieniem piersią. Mój zapał i i chęć pomocy potrzebującym, młodym, niedoświadczonym mamom spowodował, że podjęłam podróż w kierunku dalszego kształcenia i doskonalenia się w celu zrozumienia i rozwiązania ich kłopotów.

Problem z obrzmieniem piersi u kobiet karmiących

Problemy związane z karmieniem piersią, o których mówię, nie są nowym zjawiskiem, odkrytym przeze mnie. Kobiety od zawsze rodziły dzieci i usiłowały je nakarmić. Jak na ironię ludzki gatunek jest jedyny wśród ssaków, u którego karmienie piersią nie jest instynktowne. Dlatego przystawiania do piersi i karmienia dziecka należy się nauczyć.

Dla młodej matki normalne są odczucia ciężkości, ciepła i dyskomfortu, gdy pojawia się pierwsze mleko; to powinno minąć, jeśli dziecko jest karmione. Niemniej jednak część kobiet odczuwa na tyle silne dolegliwości bólowe, tkliwość i obrzęk piersi, że przystawianie dziecka i jego ssanie czynią niemożliwym nakarmienie go.

Mimo że najbliższe otoczenie kobiety stara się jej pomóc, problem nierzadko eskaluje do tego stopnia, że wolałaby ona ból związany z ponownym porodem niż cierpienia związane z próbą karmienia dziecka.

Mam tutaj na myśli obrzmienie i zastój w piersi, którego doświadcza 7–8 na 10 kobiet w ciągu pierwszych 3–4 dni po porodzie, jednakże problem ten może się pojawić w każdym okresie podczas laktacji. Sytuacja ta występuje szczególnie często ze względu na niemożność zapoczątkowania lub konieczność opóźnienia karmienia piersią (przykładowo ze względu na chorobę matki lub dziecka wymagającą odseparowania ich). Innym powodem mogą być zniekształcenia i warianty anatomiczne brodawek sutkowych uniemożliwiające dziecku objęcie piersi i ssanie.

Obrzmienie piersi niewielkiego stopnia może być sytuacją normalną. Większy niepokój wzbudzają problemy średniego i znacznego zastoju gruczołów piersiowych. Z tego względu istotna jest umiejętność rozróżniania fizjologicznego i patologicznego obrzmienia piersi.

Pierwszy przypadek ma charakter dyskretny i jest pozytywnym objawem produkcji mleka, niewymagającym interwencji. W sytuacji patologicznego obrzmienia dochodzi do nadmiernego rozciągnięcia tkanek powodującego olbrzymi dyskomfort, któremu czasami towarzyszy gorączka i ogólne uczucie rozbicia. Wiele matek znajdujących się w omawianej sytuacji uskarża się na ból, obrzęk, uczucie gorąca, twardość tkanki piersi i dyskomfort.

Ból zmniejszałby się lub zanikał, gdyby dziecko było karmione, jednak gdy nie jest ono w stanie rozpocząć procesu ssania, cały proces staje się fizycznie i emocjonalnie bolesny. Kiedy wreszcie problem zostanie dostrzeżony, pojawiają się porady ze wszystkich stron: od lekarza, a nawet nieznajomych.

Niektórzy zalecają przymusowe karmienie dziecka pomimo bólu, inni ściąganie mleka lub stosowanie gorących kompresów. Kiedy przychodzę do takiej kobiety, okazuje się, że wypróbowała już te wszystkie metody, a piersi nadal są bolesne, ciężkie i obrzmiałe, dziecko nieukojone płacze, a matka jest w stanie letargicznego zmieszania.

Niektóre z zaleceń są jak najbardziej poprawne, niemniej dobór tego właściwego oraz techniki postępowania nie jest kwestią oczywistą. Istotną lekcją, którą pobrałam, pracując z mamami mającymi problem z karmieniem piersią, jest to, że należy poświęcić trochę czasu na zrozumienie ich sytuacji, stanu emocjonalnego, docenić chęci i starania, aby nakarmić dziecko. Kiedy uzyskamy kontakt z matką, wykorzystanie następujących technik może być odpowiednie w celu złagodzenia symptomów.

Techniki pomocne przy obrzękach piersi u kobiet karmiących:

• delikatne wyciskanie pewnej ilości mleka przed rozpoczęciem karmienia piersią, aby brodawka sutkowa i otoczka rozluźniły się, umożliwiając dziecku ich prawidłowe objęcie; 
• delikatny masaż piersi, który ułatwia spływanie mleka oraz działa odprężająco;
• zastosowanie terapii za pomocą ultradźwięków (najlepiej aplikacji, która nie oddziałuje termicznie na tkanki); 
• przyłożenie ciepłych kompresów wspomagających wyrzut mleka;
• zastosowanie zimnych kompresów po karmieniu piersią lub między karmieniami, co pozwala zmniejszyć obrzęk, usprawnia krążenie i redukuje ból. Należy pamiętać, że ani ciepło, ani zimno nie powinny być stosowane dłużej niż 15 minut;
• karmienie zgodnie z potrzebami dziecka lub w stałych odstępach czasowych;
• zalecenie noszenia wygodnego, dobrze dopasowanego, podpierającego biustonosza w celu utrzymania przewodów mlecznych w ich anatomicznej pozycji.

Zwykle potrzeba od 30 minut do godziny, aby zobaczyć, jak mama oddycha z ulgą, kiedy jej dziecko zaczyna dobrze jeść. A ja mogę wyjść z pokoju z nagrodą – jej uśmiechem. Cóż, aby otrzymać pomoc przy problemach z karmieniem piersią, kobieta musi mieć szczęście, biorąc pod uwagę kłopoty z niedoborem personelu i ciągle rosnące zapotrzebowanie na świadczone przez nas usługi.

Przeszkolone pielęgniarki lub położne starają się nas wspierać. Podobnie część zadań przejmuje personel pielęgniarski w szpitalach i innych ośrodkach, gdy jest świadomy przyczyn tego problemu i przygotowany, aby profesjonalnie się nim zajmować.

W większości przypadków obrzmienie średniego stopnia wymaga niewiele zachodu, aby przywrócić równowagę organizmu, który sam zacznie rozwiązywać problem. Poważny zastój może znacznie utrudnić lub uniemożliwić przystawianie dziecka do piersi, objęcie sutka i ssanie.

Utrudnienia i komplikacje karmienia piersią wynikające z zastoju mleka:

• może się zdarzyć, że dziecko nie będzie otrzymywało wystarczającej ilości mleka;
• pierś może nie opróżniać się całkowicie;
• sutki mogą być obolałe i mogą pękać. Wynika to z usiłowań dzieci, aby objąć zbyt duży, nabrzmiały sutek.

Jeśli karmienie piersią jest mniej efektywne ze względu na obolałe sutki, obrzęk i zastój będą jeszcze bardziej się zwiększały. Bez terapii ciężkie obrzęki mogą prowadzić do zablokowania przewodów mlecznych i infekcji piersi, które nazywa się zapaleniem sutka (mastitis).

Kiedy jesteśmy świadomi, co powoduje ten problem, zapobieganie jest zawsze bardziej pożądane niż leczenie. Po zastosowaniu niżej wymienionych środków zaradczych obrzęk nie tylko się nie powiększa, ale także wydarzenia następujące po karmieniu piersią mają łagodniejszy przebieg.

Metody zapobiegania obrzękowi piersi:

• rozpoczęcie karmienia piersią jak najwcześniej, najlepiej w ciągu pół godziny od urodzenia dziecka;
• karmienie dziecka piersią na żądanie;
• przestrzeganie odpowiednich technik przystawiania do piersi i karmienia piersią;
• regularne odciąganie mleka, jeśli dziecko jest oddzielone od matki;
• unikanie używania suplementów (np. sztucznego mleka dla niemowląt).

Niewiele kobiet przechodzi tę fazę z małym lub zerowym poziomem trudności, jednak większość z nich cierpi po cichu. W wielu społeczeństwach trudności z karmieniem piersią są postrzegane jako "nadbagaż" związany z macierzyństwem, a niektóre uważają je za normalne.

Położnik odgrywa istotną rolę podczas ciąży i porodu, a pediatra – przy opiece nad noworodkiem. W przypadku problemów związanych z karmieniem piersią, które dotyczą zarówno matki, jak i dziecka, konsultantka laktacyjna jest właściwą osobą, do której warto zwrócić się o pomoc.

Problemy z sutkami utrudniające karmienie piersią

Po przedstawieniu zagadnienia obrzmienia piersi przyjrzyjmy się problemom związanym z sutkami, które zajmują drugie miejsce pod względem częstości powodów niepowodzenia laktacji.

Sutek jest strukturą pośredniczącą w przenoszeniu mleka z piersi do jamy ustnej niemowlęcia. Jej integralność jest niezbędna do prawidłowego przebiegu laktacji i procesu karmienia piersią. Niemniej jednak problem z sutkami nie powinien przeszkadzać w karmieniu piersią, ponieważ dziecko musi objąć ustami otoczkę (areola), a nie sam sutek.

Powinniśmy rozróżniać wrodzone problemy z sutkami i problemy nabyte. Krótkie, płaskie, cofnięte lub wciągnięte do środka sutki są wrodzone. Problemami nabytymi są sutki popękane z powodu wadliwej techniki ssania, niewłaściwego stosowania urządzeń do odsysania, przedłużającego się, nieefektywnego ssania, nieprzerywania ssania przed odstawieniem dziecka od piersi, dysfunkcji jamy ustnej u niemowlęcia, nadmiernie krótkiego wędzidełka, stosowania kremów i olejków wywołujących reakcje alergiczne na sutkach, stosowania osłonek na sutki i długotrwałego ich eksponowania na mokre wkładki pielęgnacyjne.

Zazwyczaj zdolność matki do wydzielania mleka jest większa niż zapotrzebowanie i apetyt dziecka

W przypadku obrzęku piersi przyczyna jest znana, ale wymaga umiejętności przeprowadzenia skutecznej terapii; także zidentyfikowanie samej przyczyny bólu sutka wymaga odpowiednich umiejętności i doświadczenia. Obserwacja pacjentki, gdy próbuje karmić dziecko lub karmi je piersią, dostarcza cennych informacji.

Gdy dojdzie do urazu brodawki sutkowej, proces chorobowy jest niezwykle bolesny i często otwiera wrota dla wnikania bakterii. Po zidentyfikowaniu przyczyny bólu brodawki sutkowej (w większości przypadków niewłaściwe zasysanie się dziecka) konieczna jest interwencja, aby złagodzić ból i pomóc w leczeniu istniejącej już zmiany najszybciej jak to możliwe.

Metody leczenia problemów z sutkami u kobiet karmiących:

• matka powinna najpierw zaoferować dziecku mniej uszkodzoną i bolesną pierś; 
• przed karmieniem należy odciągnąć wystarczającą ilość mleka, aby pobudzić odruch wyrzutu mleka, zapobiegając w ten sposób zbyt silnemu ssaniu piersi przez niemowlę; 
• należy zmieniać pozycje, zmniejszając nacisk na bolące obszary lub nieuszkodzone tkanki; 
• można zalecić używanie wkładek formujących brodawki ("breast shells") między karmieniami, które eliminują tarcie obolałego obszaru o ubranie. Trzeba jednak pamiętać, że to pomocne urządzenie spontanicznie odprowadza mleko, co czyni tkankę bardziej wrażliwą na podrażnienia. W związku z tym zastosowanie należy zawsze poddać indywidualnej ocenie, biorąc pod uwagę korzyści i ryzyko; 
• wskazane może być stosowanie doustnych środków przeciwbólowych dobranych i przepisanych przez prowadzącego położnika.

Ograniczanie czasu trwania karmienia nie ma żadnego wpływu na zapobieganie urazom sutków lub na ich leczenie. Jeśli kobieta zdecyduje się nie karmić piersią po stronie objętej chorobą, mleko należy odciągać co 2–3 godziny.

Dodatkową pomocą dla wielu kobiet może być plakat lub wykres przedstawiający wskazówki na temat zapobiegania problemom z piersiami podczas laktacji. Nauczenie właściwej techniki karmienia piersią może pozwolić na uniknięcie problemu, jak również rozwiązać już istniejący. Pierwszy tydzień lub dwa po porodzie odgrywają kluczową rolę w wykształcaniu się silnej więzi między matką i dzieckiem.

Od czego zależy ilość mleka matki?

Dotychczas przedstawiłam kilka problemów, które często zdarzają się w opiece nad kobietą karmiącą i jej dzieckiem oraz zaproponowałam techniczne rozwiązania, jakie można zastosować. Nie można przy tym nie wspomnieć o jeszcze jednej kwestii, której obawia się każda świeżo upieczona mama, czyli zbyt skąpego wydzielania mleka, jego niewystarczającej ilości, aby wykarmić dziecko.

Produkcja mleka jest różna u poszczególnych kobiet i jest cechą indywidualną, podobnie jak rozmiar piersi. Możliwości wytwarzania i gromadzenia mleka w piersiach są różne nie tylko w odniesieniu do różnych kobiet, lecz mogą także dotyczyć tej samej kobiety (różna wydajność obydwu piersi).

Możliwości gromadzenia korelują wprawdzie z wielkością piersi, natomiast nie stwierdzono zależności pomiędzy rozmiarem piersi a ilością mleka wydzielanego na dobę. Wiedza ta może być istotna w celu ustalenia częstotliwości karmienia dziecka.

Niemowlęta matek z mniejszymi możliwościami gromadzenia pokarmu powinny być karmione częściej. Wydzielanie mleka zwiększa się od 100 ml dziennie na samym początku do średnio 600 ml już czwartego dnia.

Objętość produkowanego mleka podczas laktacji może być różna, w zależności od zapotrzebowania dziecka. Średnio w ciągu pierwszego miesiąca wzrasta do 850 ml dziennie, jeżeli dziecko karmione jest wyłącznie piersią. Zazwyczaj zdolność matki do wydzielania mleka jest większa niż zapotrzebowanie i apetyt dziecka.

Doradca laktacyjny zwraca uwagę na następujące objawy wskazujące na niewystarczającą ilość mleka: 

• niemowlę nie czuje się usatysfakcjonowane po karmieniu, dużo płacze, chce być często karmione, czas karmienia bardzo się wydłuża, a dziecko nie przybiera prawidłowo na wadze (<20 g dziennie);
• liczba mokrych pieluszek jest mniejsza niż 6–8 dziennie, a wypróżnienia nie są częste, zawierają niewielką ilość stolca, który jest suchy i twardy, co pośrednio wskazuje na niskie spożycie mleka;
• utrata masy ciała większa niż 10% masy urodzeniowej, bez odzyskania masy urodzeniowej do ukończenia drugiego tygodnia życia;
• brak oddawania moczu przez 24 godziny;
• brak żółtych stolców w pierwszym tygodniu po urodzeniu i kliniczne objawy odwodnienia.

Podczas poszczególnych etapów laktacji (I, II i III) dochodzi do przesunięcia hormonalnego. Różni się ono u każdej kobiety w zależności od ilości wydzielanego mleka. Za słabe wytwarzanie mleka bardziej niż hormony obarczam odpowiedzialnością niewrażliwe otoczenie, które obwinia matkę o to, że nie jest w stanie zaspokoić potrzeb żywieniowych swojego dziecka.

Gdy kobieta jest rozdrażniona i podenerwowana, zmniejsza się ilość hormonu oksytocyny, znanego jako hormon macierzyństwa. Pomaga on w wytwarzaniu się więzi z dzieckiem, a także wpływa na produkcję mleka. To, czego kobieta najbardziej potrzebuje w tym okresie, to wsparcie od partnera/opiekuna rodziny w poradzeniu sobie z trudną sytuacją.

Odkąd zajmuję się problemami z karmieniem piersią w naszym szpitalu, wiele nauczyłam się od matek. Każdy trudny przypadek rzuca wyzwanie posiadanym już umiejętnościom i zmusza do poszukiwania najlepszego rozwiązania.

Postępowanie zgodne z literaturą dotyczącą laktacji w celu rozwiązania problemu karmienia piersią czasami stoi w sprzeczności z koniecznością poradzenia sobie z wyzwaniami związanymi z problemami emocjonalnymi kobiety.

Bez względu na miejsce wychowania i zamieszkania, czy to wieś czy miasto, problemy związane z ciążą, porodem i opieką nad potomstwem są uwarunkowane bardziej normami i oczekiwaniami społeczno-kulturowymi niż osobistymi preferencjami.

Patrząc na przedstawioną sytuację, terapeutka pracująca z kobietą w okresie laktacji musi umieć pozytywnie wpłynąć na nią i jej rodzinę. Wielu matkom pomoc w uwierzeniu we własne umiejętności, zdolności i przygotowanie do macierzyństwa oraz docenienie wysiłków w nakarmienie dziecka pozwoliły poradzić sobie z trudną sytuacją.

Zwiększeniu wydzielania mleka sprzyjają następujące zasady postępowania:

• zwiększenie częstotliwości karmienia;
• korekcja sposobu przystawiania dziecka do piersi, jeśli była taka konieczność; 
• oferowanie obydwu piersi przy każdym karmieniu;
• pozwolenie dziecku na całkowite opróżnienie piersi; 
• naprzemienne podawanie piersi podczas tego samego karmienia, jeśli niemowlę czuje się śpiące, gdy nie ssie energicznie;
• unikanie używania butelek, smoczków i osłonek na sutki;
• spożywanie zbilansowanej diety i picie wystarczającej ilości płynów; 
• odpowiednia ilość wypoczynku.

Czym jest zastój przewodów mlecznych?

Teraz krótko omówię mniej powszechne uwarunkowania zastojów w obrębie przewodów mlecznych, zapalenia sutka i ropnia piersi. Objawy te mogą wystąpić w dowolnym momencie podczas karmienia piersią, gdy mleko nie jest wydzielane z piersi.

Stan najczęściej postrzegany błędnie jako obrzęk piersi to zastój przewodów mlecznych. Przewody mleczne są niedrożne, gdy mleko wytwarzane w pewnym obszarze piersi z jakiegoś powodu nie odpływa prawidłowo (permanentny zastój nie jest konieczny w tym przypadku).

Często tak się dzieje, gdy piersi nie są odpowiednio opróżniane, co może wystąpić, gdy karmienie piersią jest rzadkie lub gdy niemowlę wykazuje się słabym ssaniem. Może się to również zdarzyć, gdy dany obszar tkanki piersiowej poddawany jest zwiększonemu lokalnemu uciskowi, na przykład poprzez bardzo ciasny biustonosz lub w wyniku stosowania kremów nanoszonych na sutki.

Niedrożne przewody mleczne zwykle objawiają się poprzez obecność wrażliwych i bolesnych guzków w piersi matki (bez występowania innej choroby piersi). W dotkniętym procesem chorobowym obszarze może występować ból i ciepło. Czasami pojawiają się zawroty głowy. Objawom tym nie towarzyszy wysoka gorączka.

Czasami opisany stan jest związany z występowaniem małej, prawie niezauważalnej, białej plamki na czubku sutka, która może być bardzo bolesna podczas karmienia piersią.

W przypadku niedrożności kanałów konieczne jest podjęcie następujących środków:

• regularne karmienie piersią;
• zmienianie pozycji karmienia i piersi, z której karmione jest dziecko; podanie najpierw problematycznej piersi poprzez skierowanie brody niemowlęcia w stronę dotkniętego zmianami obszaru. Takie postępowanie ułatwia usunięcie mleka z tego miejsca; 
• zastosowanie ciepłego okładu i delikatny masaż problematycznego obszaru w kierunku sutka. Zabiegi te można wykonywać przed karmieniem i w trakcie;
• ściąganie mleka z piersi, jeśli niemowlę nie może jej opróżnić; 
• jeśli na sutku pojawi się biaława plama, należy wytrzeć ją ręcznikiem lub oczyścić za pomocą wysterylizowanej igły.

Wszelkie środki ułatwiające całkowite opróżnienie piersi mogą zapobiec wystąpieniu niedrożności przewodów mlecznych. Często kobiety ignorują niepokojące symptomy, nie biorąc pod uwagę profesjonalnej konsultacji, mając nadzieję, że problem sam się rozwiąże.

W ciągu kilku dni dochodzi do stanu zapalnego piersi, zwanego z łaciny "mastitis". Stan ten występuje zwykle w drugim i trzecim tygodniu po porodzie, bardzo rzadko po dwunastym tygodniu.

Pojawia się wówczas proces zapalny jednego lub więcej segmentów piersi (najczęściej dotyczy to lewego górnego kwadrantu) który może, ale nie musi, przejść w infekcję bakteryjną, głównie wywoływaną szczepami gronkowca (Staphylococcus).

Gdy proces ten ma charakter lokalny, dotknięta zmianami część piersi jest bolesna, przekrwiona, obrzęknięta i ciepła. Złe samopoczucie, wysoka gorączka (powyżej 38 st. C) i dreszcze są klasycznymi objawami występującymi u matki.

Natomiast dziecko odmawia jedzenia, ponieważ mleko ma bardziej słony smak z powodu podwyższonego w nim poziomu sodu i chlorków, a poziomy laktozy są niskie.

Diagnostykę bakteryjnych i niebakteryjnych zapaleń sutka można wykonać za pomocą hodowli mleka (jeśli taka możliwość jest dostępna w danym ośrodku). W sytuacji podejrzenia rozwoju patologii konieczna jest natychmiastowa interwencja.

Pierwszym krokiem jest skierowanie do lekarza prowadzącego, położnika lub chirurga w celu przepisania antybiotykoterapii i leków przeciwbólowych. Rolą terapeutki laktacyjnej jest sprawdzenie, czy zainfekowany obszar można poddać drenażowi. W niektórych przypadkach mogłam odprowadzać ropę, przypominającą wydzielinę z piersi, przez 3–4 dni, dzięki czemu udało się zapobiec utworzeniu się ropnia w piersi.

W omawianej sytuacji pomaga odpoczynek, leki i częsta ewakuacja ropy, jeśli występuje ona w problematycznym obszarze. Niewiele kobiet ma szczęście znaleźć się w rękach oddanej terapeutki laktacyjnej, ponieważ większość z nich odwleka udanie się po pomoc lekarską.

Czym jest ropień piersi?

Nieleczone zapalenie piersi prowadzi do powstania ropnia piersi. Często występuje on, gdy zaniecha się lub przerwie na jakiś czas karmienie daną piersią. Ropień może wywoływać uczucie chełbotania podczas badania palpacyjnego, jednak nie zawsze można potwierdzić lub wykluczyć jego obecność tylko na podstawie badania klinicznego.

Ultrasonografia może potwierdzić chorobę, wskazując również najlepsze miejsce do wykonania infuzji lub aspiracji. Leczenie ropnia piersi polega na jego opróżnieniu za pomocą drenażu chirurgicznego lub aspiracji.

Powtarzające się aspiracje mają tę zaletę, że są mniej bolesne i mniej okaleczające niż nacięcie i drenaż i mogą być wykonywane w znieczuleniu miejscowym. Przez cały czas po nacięciu koncentruję się na utrzymaniu karmienia piersią pomimo obecności bakterii w mleku, ponieważ nie stanowią one żadnego zagrożenia dla zdrowych noworodków urodzonych o czasie.

Utrzymanie laktacji jest ważne w leczeniu ropnia. Kiedy nie karmi się problematyczną piersią, należy ją regularnie opróżniać i karmić zdrową. Całkowite wygojenie nacięcia może potrwać 2–3 tygodnie.

Tak przebiega ten proces w normalnej sytuacji. Blizna na piersi się goi, lecz pozostawia trwały brzydki ślad utrzymujący się podczas karmienia. Dobrze jest nie ignorować kwestii wsparcia emocjonalnego, które z pewnością zminimalizuje doznaną traumę.

Karmienie piersią - podsumowanie

Zapoznawszy się z różnorodnymi problemami i wyzwaniami związanymi z karmieniem piersią, chciałabym zapytać nasze czytelniczki i czytelników, czy karmienie piersią jest działaniem instynktownym czy raczej sztuką. Jeśli zgadzacie się z tym ostatnim, to reprezentujemy ten sam punkt widzenia.

Jeżeli ten temat zwrócił twoją uwagę jako fizjoterapeutki, jestem pewna, że zrobiłaś pierwszy krok w kierunku rozszerzenia swoich usług o poradnictwo laktacyjne. Posiadanie wyższego wykształcenia kierunkowego jest dużą zaletą, ponieważ można skoncentrować się bezpośrednio na poznawaniu problemów i zagadnień związanych z omawianą tematyką, pracując nad stopniowym rozwojem umiejętności klinicznych.

Aby świadczyć usługi w zakresie poradnictwa laktacyjnego, w wielu krajach wymagany lub pożądany jest odpowiedni certyfikat. Więcej informacji na ten temat można otrzymać za pośrednictwem organizacji IBCLC (International Board Certified Lactation Consultant). Aby uzyskać odpowiednią certyfikację wymienionego towarzystwa, należy zdać egzamin. Na podanej stronie internetowej można uzyskać dodatkowe informacje: www.ibcle.org.

Dla konsultantki laktacyjnej karmienie piersią i związane z nim problemy wiążą się z koniecznością dogłębnego zrozumienia tematu i zdobyciem gruntownego doświadczenia klinicznego.

Każda matka i dziecko zachowują się i reagują inaczej na problem występujący w bezpośrednim okresie poporodowym. Wyzwania stojące przed konsultantką laktacyjną są bardzo różnorodne.

Podczas kluczowej fazy pojawienia się laktacji warto polegać na fachowej wiedzy i doświadczeniu konsultantki laktacyjnej, która może pomóc matce i całej rodzinie w opiece nad noworodkiem

Wieloaspektowe zadania obejmują rolę facylitatora; mediatora i przyjaciela pomagającego matce i jej rodzinie przezwyciężyć wszelkie trudności z karmieniem piersią. To z kolei pomaga w zbudowaniu silnej więzi z dzieckiem.

Podsumowując, uważam, że my, fizjoterapeutki, jesteśmy szczególnie dobrze przygotowane, aby stawić czoła temu trudnemu, wymagającemu i jakże potrzebnemu życiowemu zagadnieniu. Zdobycie odpowiedniej wiedzy, doświadczenia, a być może także certyfikatów, może okazać się znakomitym pomysłem na rozwój kariery i spełnienie zawodowe na wiele lat.