Niedrożność dróg oddechowych jako czynnik sprawczy bólu stawu skroniowo-żuchwowego

Do poradni fizjoterapeutycznej skierowany został 15-latek skarżący się od 3–4 miesięcy na ból prawego stawu skroniowo-żuchwowego.

Podczas badania zaobserwowano lekką utratę zakresu ruchu podczas otwierania ust (odwodzenia żuchwy). Po otwarciu uwidoczniło się lekkie odchylenie toru żuchwy w kształcie litery C, wskazujące na istnienie podwyższonego napięcia mięśniowego.

W badaniu palpacyjnym stwierdzono, że u pacjenta występują oznaki bolesnego zwiększonego napięcia w prawym żwaczu (m. masseter) i mięśniu skrzydłowym przyśrodkowym (m. pterygoideus medialis). Osłuchanie obu stawów skroniowo-żuchwowych za pomocą stetoskopu podczas otwierania i zamykania ust nie ujawniło żadnych trzasków, co sugerowało, że krążek stawowy (discus articularis) znajduje się we właściwej pozycji.

Sprawdzenie zgryzu ujawniło nieprawidłowości, a oględziny zębów pozwoliły zidentyfikować objawy bruksizmu.

Sprawdzono także postawę ciała – u pacjenta występowała protrakcja głowy, ale w stopniu nieznacznym. Pacjent nie uskarżał się na żadne inne dolegliwości bólowe ze strony układu mięśniowo-szkieletowego, nie miał też objawów zmęczenia czy ogólnego złego samopoczucia, co wykluczyło takie diagnozy jak młodzieńcze reumatoidalne zapalenie stawów.

Jako że u pacjenta występowały objawy wady zgryzu i bruksizmu, zapadła decyzja o skierowaniu go na badanie dentystyczne u stomatologa specjalizującego się w dysfunkcjach stawów skroniowo-żuchwowych.

Diagnoza różnicowa przedstawiona przez stomatologa potwierdziła wadę zgryzu, a co więcej, wskazała, że najważniejszym czynnikiem sprawczym tej dysfunkcji stawu skroniowo-żuchwowego jest niedrożność dróg oddechowych powodująca bezdech senny i bruksizm nocny.

Pacjenta skierowano do laryngologa w celu usunięcia migdałków oraz do ortodonty. Ponadto zaopatrzono go w nocny aparat ortodontyczny (szynę zgryzową) – w celu zapobieżenia bruksizmowi do czasu przeprowadzenia zaleconych procedur.

Przypadek ten podkreśla potrzebę, aby fizjoterapeuci byli świadomi mechanizmów i zależności istniejących między niedrożnością dróg oddechowych a bruksizmem nocnym podczas poszukiwania przyczyn zaburzeń stawu skroniowo-żuchwowego, zwłaszcza w populacji nastolatków.