Osiągnięcia w podnoszeniu ciężarów a kinezjologia stosowana

Podczas treningu sztangistów głównym kierunkiem procesu treningowego jest rozwój cech fizycznych, którymi głównie są siła i szybkość oraz zależność między nimi. Niezwykle istotną rolę odgrywa siła eksplozywna mięśni.

Za główny powód nieudanego wdrażania treningu przed planowanymi zawodami, nawet u sportowców o wysokim poziomie rozwoju wspomnianych cech, uważa się niedoskonałość i niestabilność techniki wykonywania ćwiczeń sportowych.

Jednym z warunków doskonałej techniki wykonywania ćwiczeń jest obecność stabilnej zależności między zachowaniem adekwatnej podpory a pracą dużych mięśni odpowiedzialnych za podnoszenie sztangi, a także prawidłowe przyjmowanie pozycji granicznych między fazami przejściowymi i okresami podnoszenia.

W kinezjologii stosowanej wiadomo, że do efektywnego rozwoju maksymalnej siły mięśnia niezbędna jest stabilność punktów przyczepu. Zapewniana jest ona nie tylko przez pracę mięśnia głównego agonisty. Równie ważny jest skoordynowany udział innych grup mięśni: synergistów, neutralizatorów, stabilizatorów, a także antagonistów.

Przedstawione obserwacje i wnioski oparte są na wstępnym badaniu przeprowadzonym z udziałem 18 profesjonalnych ciężarowców z Rosyjskiego Federalnego Centralnego Ośrodka "Południe-Sport" w Soczi.

Metody diagnostyki sportowców

Zarówno w momencie wykonywania ćwiczenia siłowego, na treningu, jak i w spoczynku, poza procesem treningowym, szczegółowo wyjaśniono fazę ćwiczenia, w której występowała trudność uniemożliwiająca realizację zamierzonego zadania sportowego.

• Diagnostyka wizualna: przeprowadzono ją w celu zidentyfikowania obszarów istotnych ze względów patobiomechanicznych. Polegała ona na porównaniu odchylenia regionalnego środka ciężkości od ogólnego środka ciężkości oraz kierunku rozwarcia kąta utworzonego przez umownie przyjęte linie przebiegające zgodnie z granicami obszarów ciała. Odchylenie regionalnego środka ciężkości w kierunku rozwarcia kąta utworzonego przez wspomniane linie oceniono jako istotne patobiomechanicznie przesunięcie w kierunku zwarcia – przesunięcie istotne sangogenetycznie.
• Manualne badanie mięśni: w celu oceny stanu funkcjonalnego mięśni wykonano jakościowy pomiar odruchu na rozciąganie mięśnia w warunkach jego napięcia izometrycznego, zgodnie z techniką przyjętą w kinezjologii stosowanej.
• Testy prowokacyjne dla obciążeń statycznych i dynamicznych: w celu ujawnienia ukrytej niewydolności funkcjonalnej mięśni zapewniających stabilność poszczególnych obszarów ciała zawodników, bezpośrednio po prowokacji za pomocą aplikacji impulsu (pchnięcia) w obrębie ciała mającego na celu wyprowadzenie go z równowagi w pozycji stojącej na różnych poziomach regionalnych, przeprowadzono manualny test mięśniowy.

Rezultaty badania przeprowadzonego wśród zawodowych ciężarowców

Sportowcy skarżyli się na ból, któremu często towarzyszyło uczucie niepewności, niestabilności zlokalizowane w okolicy barku, łokcia, nadgarstka, stawów kolanowych. W 80% przypadków występował ból w okolicy lędźwiowej, który uniemożliwiał wykonanie treningu siłowego w niektórych fazach ćwiczeń.

W przebadanej grupie 3 sportowców skarżyło się na ból w okolicy przejścia szyjno-piersiowego kręgosłupa, odcinka piersiowego, stawów ręki i barku, 5 zawodników uskarżało się na dolegliwości w okolicy odcinka lędźwiowego, bioder, kolan; z kolei 10 sportowców miało złożone dolegliwości bólowe w górnej i dolnej obręczy barkowej.

Na objawy zaburzeń trawiennych w postaci niestabilnych stolców, wzdęć, odbijania, zgagi, ciężkości w jamie brzusznej uskarżało się 9 sportowców.

Ocena wizualna sportowców wykazała:

• różne warianty nieoptymalnych statycznych i dynamicznych stereotypów posturalno-ruchowych z przesunięciem ogólnego środka ciężkości w postaci "zatrzymanego upadania" do przodu i na bok (przechylenia ciała skutkującego tendencją do łatwiejszego wytrącania z równowagi pod wpływem prowadzenia wektora w określonym kierunku w porównaniu z innymi wektorami); 
• różne warianty zaburzeń tonicznej aktywności mięśni, którym towarzyszyły zespoły bólowe o różnej lokalizacji, kompresja podstawowych struktur nerwowych, dysfunkcja stawów danej okolicy w ich postaci niestabilności lub czynnościowego ograniczenia zakresu ruchu.

Sportowców podzielono na trzy grupy

Zawodnicy z pierwszej grupy skarżyli się na dyskomfort i uczucie niestabilności obręczy barkowej. Podczas wykonywania ćwiczenia podnoszenia sztangi sportowiec z powodzeniem wykonał oderwanie sztangi od podłoża z jej uniesieniem do klatki piersiowej, ale późniejsze wypchnięcie ciężaru ramionami do góry kończyło się niepowodzeniem.

W tej grupie zaobserwowano charakterystyczne cechy patobiomechaniczne, które można nazwać mianem toniczno-mięśniowego zespołu skrzyżowania górnego. W przypadku tej nieprawidłowości stwierdzano nieoptymalny wzorzec oddychania, któremu towarzyszyło rozciągnięcie rozworu przełykowego przepony piersiowo-brzusznej z rozwojem przepukliny.

W grupie sportowców z dyskomfortem obręczy barkowej przeważały następujące objawy:

• hipotonia mięśnia zębatego przedniego (m. serratus anterior) z niestabilnością żeber i łopatki;
• hipotonia mięśnia dwugłowego ramienia (m. biceps brachii) oraz przedniej części mięśnia naramiennego (m. deltoideus) z niestabilnością stawu barkowo-obojczykowego; 
• spłaszczenie kifozy piersiowej (w jednym przypadku z wykształceniem się lordozy na poziomie piersiowym – odwróceniem krzywizny); 
• skoliotyczne ustawienie kręgosłupa piersiowego; 
• niestabilność odcinka szyjnego kręgosłupa, objawiająca się obniżeniem napięcia mięśniowego kończyny górnej w dowolnej pozycji funkcjonalnej tego regionu (w zgięciu, wyproście, zgięciu bocznym);
• ucisk na nerw dodatkowy (n. accessorius) i nerw błędny (n. vagus) na poziomie otworu szyjnego (foramen jugulare),
• hipotonia mięśnia mostkowo-obojczykowo-sutkowego (m. sternocleidomastoideus) i górnej części mięśnia czworobocznego (m. trapezius), często po jednej stronie; 
• nadmierna ruchomość stawów przedramienia.

W drugiej grupie zawodnicy mieli trudności w fazie oderwania sztangi od podłoża. Przy udanym oderwaniu od podłoża w drugiej fazie ćwiczenie treningowe przebiegało bez trudności.

W tej grupie zaobserwowano charakterystyczne cechy patobiomechaniczne, które można nazwać mianem toniczno-mięśniowego zespołu skrzyżowania dolnego.

W grupie sportowców z trudnościami w fazie oderwania sztangi od ziemi stwierdzano następujące nieprawidłowości: 

• przykurcz mięśnia biodrowo-lędźwiowego (m. iliopsoas) po stronie nogi podporowej, któremu towarzyszył ucisk nerwu udowego (n. femoralis); 
• hipotrofia mięśnia pośladkowego wielkiego (m. gluteus maximus) w przeciwległej kończynie dolnej względem nogi podporowej, której towarzyszył przykurcz mięśnia gruszkowatego (m. piriformis) z kompresją nerwu kulszowego (n. ischiadicus); 
• hipotonia prostowników biodra i przykurcz mięśnia brzuchatego łydki (m. gastrocnemius) z uciskiem nerwu piszczelowego tylnego (n. tibialis posterior), czemu towarzyszył rozwój niestabilności okolicy miednicy i stawu skokowego; 
• hiperlordoza i skolioza odcinka lędźwiowego kręgosłupa z blokami czynnościowymi w dolnym odcinku lędźwiowym, objawy ucisku na korzenie nerwowe odcinka lędźwiowego kręgosłupa;
• opadnięcie (ptoza) narządów wewnętrznych jamy brzusznej z uciskiem nerwu zasłonowego (n. obturatorius) w otworze zasłonowym (foramen obturarum) i towarzyszącą hipotonią mięśni grupy przywodzicieli uda z dodatkowo występującym bólem w okolicy pachwiny i stawu kolanowego, nasilającym niestabilność okolicy miednicy; 
• nadmierna ruchomość stawów podudzia.

W trzeciej grupie powyższe objawy występowały w różnych kombinacjach.

Po przeanalizowaniu zidentyfikowanych zaburzeń patobiomechanicznych układu mięśniowo-szkieletowego sportowców i porównaniu ich z realizacją ćwiczeń wykonywanych podczas treningu możliwe jest przyjęcie następujących patogenetyczne wzorców przyczynowych zaburzeń:

1. W celu jak najbardziej efektywnego i bezpiecznego podnoszenia ciężaru sportowiec w okresie poderwania i nadawania pędu przyjmuje pozycję z najbardziej wygiętą dolną częścią pleców, wyrażającą się zgięciem miednicy i lordozą kręgosłupa lędźwiowego i piersiowego. Głowa w stosunku do reszty kręgosłupa jest wyprostowana.

W ten sposób aktywowany jest tylny powierzchowny łańcuch mięśniowo-powięziowy, co zwiększa stabilność kręgosłupa i ogólnie pozwala zwiększyć możliwość poderwania ciężaru.

Maksymalne obciążenia przypadają na poziom dolnej części pleców, mięśnie dna miednicy, przednią ścianę brzucha, przeponę oddechową. Narządy jamy brzusznej i miednicy małej poddawane są kompresji i przemieszczaniu.

Przeciążenia występujące w okolicy miednicy, pęcherza, prostaty, kątnicy, esicy i odbytnicy wyzwalają odruchy trzewno-motoryczne prowadzące do zmniejszenia napięcia mięśnia pośladkowego wielkiego (m. gluteus maximus), prostowników biodra i mięśni podudzia.

Zmniejszenie tonusu mięśnia pośladkowego wielkiego (m. gluteus maximus) prowadzi do zmniejszenia stabilności okolic miednicy i odcinka lędźwiowego oraz kompensacyjnego wzrostu napięcia prostowników grzbietu na poziomie lędźwiowym, który jest poddawany dodatkowemu obciążeniu treningowemu.

W rezultacie dochodzi również do skrócenia (przykurczu) powięziowego prostowników stawu biodrowego.

2. W celu jak najefektywniejszego wykonywania ruchu w fazie przysiadu podczas podnoszenia sztangi sportowiec wielokrotnie powtarza jednokierunkowy ruch wypadu do przodu, co w przyszłości prowadzi do asymetrycznego podwyższenia obciążenia i jednostronnego skrócenia pozostającego w spoczynku mięśnia biodrowo-lędźwiowego (m. iliopsoas) i powstania skoliozy na poziomie lędźwiowym z wytworzeniem funkcjonalnych bloków kręgosłupa i nierównomiernym obciążeniem krążków międzykręgowych.

3. Asymetrycznej stabilizacji w układzie "lędźwiowo-krzyżowo-miedniczym" towarzyszy blokada czynnościowa w stawie krzyżowo-biodrowym z jednej strony i odruchowa (reaktywna) hipotonia prostownika długiego głowy z drugiej strony oraz rozwój niestabilności w odcinku szyjnym kręgosłupa.

Asymetryczna praca mięśniowa przyczynia się do rozwój dysfunkcji i fiksacji w układzie czaszkowym.

4. Asymetryczne pociąganie mięśniowe za kość potyliczną prowadzi do przemieszczenia kości skroniowej i ucisku na nerw dodatkowy (n. accessorius) i błędny (n. vagus) w otworze szyjnym (foramen jugulare) czaszki.

W wyniku tej dysfunkcji następuje naruszenie autonomicznego zaopatrzenia narządów wewnętrznych i rozwój zaburzeń trzewnych, w tym dysbiozy.

Dysfunkcja nerwu dodatkowego (n. accessorius) prowadzi do zwiększonej niestabilności kręgosłupa szyjnego, barku, stawów barkowo-obojczykowych, nierównowagi napięciowej łańcuchów mięśniowo-powięziowych obręczy barkowej.

5. Niestabilność w odcinku szyjnym kręgosłupa może spowodować uszkodzenie nerwu przeponowego (n. phrenicus) wraz z rozwojem dysfunkcji przepony oddechowej, rozciągnięciem rozworu przełykowego przepony brzusznej (hiatus oesophageus), powstaniem przepukliny wślizgowej otworu przełykowego i w rezultacie wystąpienie dodatkowego urazu pni nerwu błędnego na tym poziomie.

6. Przy asymetrycznej funkcji mięśnia biodrowo-lędźwiowego (m. iliopsoas) w momencie oderwania sztangi dochodzi do asymetrycznego naprężenia mięśni segmentów lędźwiowych z tworzeniem się skoliozy i niestabilności odcinka lędźwiowego kręgosłupa, co z kolei prowadzi dalej do bloków funkcjonalnych na poziomach L4–L5, L5–S1 i licznych wypuklin krążków międzykręgowych oraz kompresji korzeni nerwów rdzeniowych na wymienionych poziomach.

7. Podczas wykonywania ćwiczenia "push bar" w fazie wypychania sztangi, w momencie umieszczenia jej na klatce piersiowej, możliwy jest dodatkowy mechaniczny wpływ na biomechaniczny łańcuch "mostek–obojczyk–łopatka", z urazem mięśnia podobojczykowego (m. subclavius) i rozwojem dysfunkcji taśm mięśniowo-powięziowych kończyn górnych, co może również prowadzić do niestabilności w stawach mostkowo-obojczykowych, barkowo-obojczykowych, barkowych, łokciowych, nadgarstkowych i w późniejszym okresie skutkować zaburzeniem techniki wypychania sztangi z poziomu klatki piersiowej ze względu na przesunięcie środka ciężkości sztangi i odchylenie jej od optymalnej trajektorii pionowej w płaszczyźnie strzałkowej, poprzecznej i czołowej, co przyczynia się do niepowodzenia w wykonaniu ćwiczenia treningowego.

8. Technika treningu mięśni przedniej ściany brzucha nie uwzględnia fizjologicznych prawidłowości interakcji mięśni – antagonistów zaangażowanych w łańcuchy mięśniowo-powięziowe.

Zgięcie tułowia odbywa się przy fiksacji kończyn dolnych od strony tyłostopia, co powoduje włączenie aktywności mięśni biodrowo-lędźwiowych, które z kolei konkurują z mięśniem prostym brzucha (m. rectus abdominis) o rolę agonisty w ruchu zgięcia tułowia.

Nadmierne obciążenie mięśni biodrowo-lędźwiowych przy niedostatecznej dbałości o rozciąganie i rozluźnianie trenowanych grup mięśni prowadzi do ich hipertoniczności i skracania (przykurczu) z odruchową hipotonią antagonistów, w szczególności mięśnia prostego brzucha.

Aby zapobiec zidentyfikowanym zaburzeniom, proponujemy odpowiedni zestaw postępowań

1. Postępowanie dla zespołu skrzyżowania górnego

• Stabilizacja przepony brzusznej
  • Pozycja wyjściowa: stojąca lub siedząca. Kciuki i kłęby kciuków należy ułożyć wzdłuż obrysu łuków żebrowych w okolicy wyrostka mieczykowatego, wykonywać wdech; podczas wydechu ręce podążają za kierunkiem ruchu, przesuwając się po tkankach miękkich przedniej ściany brzucha. Przy następnym wydechu ręce poruszają się wzdłuż łuku żebrowego w lewo i w prawo, kierunek ruchu nadal pozostaje zwrócony do pępka.
  • Pozycja wyjściowa: stojąca lub siedząca. Ręce ułożone w „czerpak”, przy wydechu „nasuwamy” łuk żebrowy na palce, opuszki palców wnikają na wewnętrzną stronę łuku żebrowego, poszukując w tym miejscu „twardych”, bolesnych tkanek i rozluźniając je. Ćwiczenie należy powtórzyć kilkakrotnie.
  • Uzupełnieniem ćwiczenia jest praca z mięśniami podobojczykowymi. Palcami rąk należy odnaleźć obmacaj dolną powierzchnię obojczyka i sąsiednie tkanki miękkie. W przypadku wykrycia bólu wskazane jest wykonywanie delikatnych wibracji i delikatne ugniatanie wskazanego obszaru.
• Mobilizacja i rozluźnienie mięśnia piersiowego mniejszego
  • Pozycja wyjściowa: stanie przy powierzchni, o którą można się oprzeć. Ręka wyprostowanego pod odpowiednim kątem ramienia „przykleja się” do powierzchni podparcia. Tułów zwiesza się poza płaszczyzną podparcia, tak aby rozciąganie mięśnia piersiowego mniejszego (m. pectoralis minor) było wyraźnie odczuwalne. Podczas wdechu należy wywierać lekki nacisk na podporę, a podczas wydechu – zwiększać napięcie.
• Stabilizacja stawów przedramienia.
  • Należy opracować manualnie tkanki w przebiegu błony międzykostnej przedramienia.

2. Postępowanie dla zespołu skrzyżowania dolnego

• Mobilizacja powięzi, rozluźnienie mięśnia biodrowo-lędźwiowego
  • Pozycja wyjściowa: wykrok, kończyna dolna po stronie opracowywanego mięśnia w zakroku, kolano oparte na miękkim podłożu; noga wykroczna zgięta w kolanie i stawie biodrowym. W rytmie spokojnego, miarowego oddechu należy opuszczać miednicę w kierunku podłogi, zwiększając napięcie w mięśniach. Progresja napięcia – pochylenie ciała do przodu w stronę nogi podporowej z lekką rotacją w kierunku od napinanego mięśnia. Wraz z wdechem powrót ciała ku górze i zmniejszenie napięcia, z wydechem – ruch w dół, zwiększenie napięcia. Ćwiczenie wykonuje się po okresach obciążenia mięśni przedniej ściany ciała, nóg oraz na zakończenie treningu. 
• Rozluźnienie więzadła pachwinowego
  • Pozycja wyjściowa: palce jednej ręki na więzadle pachwinowym w pobliżu kolca przedniego górnego miednicy; palce drugiej ręki w miejscu przyczepu więzadła pachwinowego do kości łonowej. Należy wykonywać rytmiczny automasaż w okolicy więzadła pachwinowego. Tkanki mogą być zbliżane do siebie bądź też można wykonywać masaż poprzeczny względem przebiegu więzadła pachwinowego. Kontrola: tkliwość przy palpacji tkanek miękkich w okolicy nadkłykcia przyśrodkowego uda powinna ulec zmniejszeniu w wyniku wykonania automasażu.
• Mobilizacja dogłowowa narządów wewnętrznych jamy brzusznej
  • Pozycja wyjściowa: leżenie na plecach (wariant: na pochylonej płaszczyźnie – poziom miednicy powyżej poziomu obręczy barkowej). Obie ręce ruchem czerpakowym zagarniają tkanki trzewne okolicy brzucha, zahaczając się za nie powyżej spojenia łonowego i podciągając je symetrycznie wzdłuż linii pośrodkowej w kierunku pępka. Opisany ruch wykonywany jest na wydechu. Podczas wdechu należy utrzymać uzyskaną pozycję, a podczas kolejnego wydechu pogłębić ruch w opisanym kierunku. Oddech powinien być miarowy i spokojny.
• Stabilizacja miednicy
  • Przywrócenie równowagi mięśnia pośladkowego wielkiego i mięśnia gruszkowatego. Należy zastosować pas stabilizacyjny na poziomie nieco powyżej krętarzy kości udowych.
  • Pozycja wyjściowa: stojąca. Należy zbliżyć miejsca przyczepu mięśnia pośladkowego wielkiego; kończyna zajętej strony jest cofnięta, kolano w zgięciu ustawione na podwyższonej powierzchni. Należy wykonać głębokie ugniatanie pięścią lub masażerem w okolicy bolesnych miejsc mięśnia pośladkowego wielkiego.
• Rozluźnienie i mobilizacja mięśnia gruszkowatego od strony problematycznego mięśnia pośladkowego wielkiego
  • Pozycja wyjściowa: stojąca. Należy zgiąć kończynę dolną w stawie biodrowym i kolanowym po stronie opracowywanego mięśnia, wykonać przywiedzenie uda i wprowadzić niewielką rotację wewnętrzną, oprzeć udo o jakąkolwiek wysokość. Podczas wydechu delikatnie przechylić ciało w kierunku uda, tak aby staw kolanowy zbliżył się po trajektorii do przeciwległego uda. Oddychanie jest spokojne, pochylenie należy wykonywać na wydechu, zwiększenie napięcia, wdech, zmniejszenie napięcia. 
• Reedukacja mięśnia pośladkowego wielkiego
  • Pozycja wyjściowa: stojąca przy ścianie; kończyna dolna opracowywanej strony zgięta w stawie biodrowym i kolanowym, dolny odcinek kręgosłupa wyprostowany (pozycja skorygowana), brzuch wciągnięty, miednica wykonuje ruch w kierunku wyprostu, pięta opiera się o ścianę na wysokości powyżej stawu kolanowego. Sportowiec rytmicznie odrywa piętę od ściany, zachowując uzyskaną, wyjściową pozycję miednicy i dolnych partii pleców.
• Reedukacja mięśnia gruszkowatego
  • Pozycja wyjściowa: stojąca lub siedząca. Kończyna dolna zgięta w stawie biodrowym i kolanowym pod kątem prostym, podudzie opracowywanej strony przyciągane jest do pośladka. Sportowiec wykonuje rytmiczne napięcia mięśni w kierunku rotacji wewnętrznej uda.
• Mobilizacja powięziowa prostowników stawu biodrowego
  • Pozycja wyjściowa: stojąca; kończyna opracowywanej strony zgięta w stawie kolanowym i biodrowym; stopa dociska do podłoża znajdującego na wysokości stawu kolanowego. W pozycji maksymalnego zgięcia należy mocno chwycić tkanki z tyłu uda. Wykonując wyprost w stawie kolanowym, należy przytrzymywać tkanki miękkie tylnej strony uda, które powoli starają się wysuwać (wyślizgiwać się) spod palców. Ruch należy powtórzyć, chwytając tkanki na kolejnym poziomie uda.
• Stabilizacja stawu skokowego
  • Pozycja wyjściowa: siedząca. Należy konsekwentnie, stopniowo ugniatać tkanki miękkie wzdłuż wewnętrznej powierzchni podudzia, jednocześnie wykonując ruchy stopą w kierunku zgięcia grzbietowego i podeszwowego lub przesuwając powierzchnię podeszwową po podłożu, niejako gładząc powierzchnię podłogi podeszwą. Zaleca się także przeprowadzenie ugniatania tkanek głębokich okolicy łuku stopy.
  • Pozycja wyjściowa: siedząca; noga zgięta w stawie biodrowym i kolanowym; stopa zbliżona do ciała i obrócona stroną podeszwową w celu jej łatwiejszego objęcia. Obiema rękami chwycić stopę tak, aby kciuki spoczywały na podeszwie. Okrężnymi, poprzecznymi, podłużnymi ruchami, delikatnie przemieszczać tkanki, wykonując głębokie ugniatanie mięśni stopy.

Skuteczność kinezjologii stosowanej w procesie treningowym - przykład

Jako przykład skuteczności zastosowania kinezjologii stosowanej w procesie treningowym można przytoczyć przypadek kliniczny dotyczący 30-letniego sztangisty, zwycięzcy zawodów europejskich i światowych.

Skarżył się na bóle w dolnych partiach pleców podczas nadmiernego obciążenia w pierwszej fazie podnoszenia sztangi, trudności z utrzymaniem sztangi w pozycji górnej, bóle w lewym nadgarstku.

Dwa lata temu doszło do zerwania więzadeł lewego stawu barkowego. Sportowiec przeszedł długotrwałą rehabilitację. Badanie kinezjologiczne wykazało skrócenie (przykurcz) mięśnia biodrowo-lędźwiowego po prawej stronie, zrosty nerwu kulszowego w powięzi prostowników uda po lewej stronie, niestabilność prawego stawu skokowego.

Podczas treningu na sali prowadzono korekcyjną terapię manualną za pomocą kinezjologii stosowanej. Po zakończeniu terapii możliwe było bezbolesne podniesienie ciężaru, który dotychczas nie był tolerowany. Po dwóch dniach pozytywne zmiany nadal się utrzymywały.

Kinezjologia stosowana a podnoszenie ciężarów - podsumowanie

W okresie treningowym u ciężarowców szczególną wagę przywiązuje się do treningu siły fizycznej, dlatego sportowcy wykonują wiele ćwiczeń z ciężarami o różnej masie.

Z różnych powodów u sportowców dochodzi do niestabilności miejsc przyczepów mięśniowych, po której następuje hipotonia i niestabilność całego regionu. W warunkach niestabilności w stawie lub okolicy, pomimo ciągłych obciążeń treningowych, mięśnie tracą zdolność do zwiększania możliwości rozwijania siły.

Najczęstszym stanem jest niestabilność w okolicy miednicy, odcinka lędźwiowego, szyjnego, stawu kolanowego, łokciowego, promieniowo-łokciowego, nadgarstka. Trenerzy zwracają uwagę na zahamowanie progresji wyników sportowych u znakomitych zawodników.

Po terapii przeprowadzono trening, podczas którego od razu stało się możliwe wykonywanie ćwiczeń z ciężarami, które nie były tolerowane przed terapią.