Ultrasonografia – zastosowanie w badaniach naukowych i praktyce fizjoterapeutycznej

Od czasu, gdy około 40 lat temu ukazał się pierwszy artykuł o zastosowaniu ultrasonografii do celów fizjoterapeutycznych¹, specjaliści wykorzystujący tę metodę mieli okazję spotkać się i dyskutować ze sobą nad jej użytecznością i płaszczyznami zastosowań podczas trzech konferencji o charakterze międzynarodowym.

Okazjami do wymiany doświadczeń były:

1. 2006: Pierwsze międzynarodowe sympozjum na temat obrazowania ultrasonograficznego w rehabilitacji (First International Symposium on Rehabilitative Ultrasound Imaging – RUSI), zorganizowane przez uniwersytecki program doktorancki US Army-Balor w dziedzinie fizjoterapii (Fort Sam Houston, Teksas)²;
2. 2012: Sesja networkingowa na konferencji International Federation of Orthopaedic Manipulative Physical Therapists (Quebec City, Kanada)³;
3. 2016: Międzynarodowe Sympozjum pod auspicjami Universidad Francisco de Vitoria i Hiszpańskiego Towarzystwa Ultrasonografii w Fizjoterapii (Madryt, Hiszpania)⁴.

Podczas pierwszej z wymienionych konferencji, która odbyła się w Teksasie, ultrasonografię postrzegano przede wszystkim jako narzędzie do oceny struktur mięśniowych (morfologii) i funkcji na potrzeby fizjoterapii lub jako biofeedback wspomagający rehabilitację kontroli nerwowo-mięśniowej. Zastosowanie to ograniczało się głównie do mięśni kręgosłupa i tułowia^5,6,7.

Od tego czasu dodano jeszcze trzy inne obszary zastosowania ultrasonografii: diagnozowanie i ocenę stopnia patologii (ultrasonografia diagnostyczna), kontrolowanie przezskórnych zabiegów suchego igłowania (akupunktura) i wykonywania tzw. wkłuć mokrych (iniekcji) (ultrasonografia interwencyjna) oraz zastosowania w dziedzinie przeprowadzania badań naukowych⁸.